Lees hier de aanleiding van mijn Vision Quest.
…Hier ben ik dan met het uitzicht op de bergen en o.a. de Mont Ventoux. Bossen, rotsen, zon, meidoorns, rozen, distels, heel veel lavendel, wilde venkel…. Daartussen staat mijn tarp, stevig vastgebonden. Mijn plek is ingezegend: “Zichtbaar in Vrijheid”, is haar naam geworden. Een klein veldje met bloemen en oude koeienvlaaien.
…Ik ben (als eerste) door de ‘Poort’ gegaan, ik voel dat de Verbinding hier nog moet komen…Nu momenten…En de tijd? Ik denk dat het 14.00 is. Het is al een week stralend weer, ’s nachts om het vriespunt… Wat voel ik? Ik ben moe, ik zou eigenlijk in mijn cirkel van stenen moeten gaan zitten, maar dan kan ik nergens tegenaan zitten, honger…
en ja…de specht was er weer, even, toen ik hier aankwam…
Ondertussen ben ik al bijna 2 weken thuis…En ik ben nog steeds af en toe dáár! De impact van deze Quest was groot, is groot en werkt nog steeds door in mij, ik heb me laten vertellen dat het nog 7 jaar doorwerkt!
Ik beschrijf mijn Quest vanuit mijn beleving, het verhaal staat alleen symbool voor hoe ík het beleefd heb, het heeft als een spiegel voor mij gefungeerd, waarin ik dus nog steeds nieuwe dingen zie, inzichten krijg en me verwonder.
My mind
…Het samenzijn met deze groep, 6 mannen en 8 vrouwen tussen de 30 en 60 jaar, ervaar ik als een verbinding vanuit het hart. Ik durf me uiteindelijk open te stellen, eerst voor mezelf en van daaruit met hen…
En oh, wat kom ik al gauw programmeringen en overtuigingen in mezelf tegen: vinden ze me wel leuk genoeg, mag ik erbij horen? Wat was ik ook alweer van plan? Al mijn rollen overboord gooien en Zijn. En wat blijkt? Als ik dit verwoord en me kwetsbaar opstel, komt de opening in mezelf. Ik word al lang toegelaten door de groep, daarvóór al. Alleen mijn mind zit ertussen. Mijn gedachten die me al zo lang iets anders willen laten geloven, om me te beschermen…
…de les is duidelijk, mijn mind en ego willen mij behoeden voor van alles, als een soort overlevingsmechanisme: “ze houden toch niet van mij’’… Me aanpassen zodat ik gewaardeerd word, er bij mag horen. Daar is hij weer, dat eigenwaardestuk. Wat zit dit diep, waarschijnlijk levens lang. Mezelf zijn…heeft het me een keer mijn leven gekost?…
Wie is Petra? “Je hoeft niets te doen om te Zijn wie je bent” (kaartje van mijn zoon Gerben, die ik achter in mijn dagboek stopte)
Op mijn plek
De eerste nacht gaat prima, ik heb het nog warm genoeg en ik verwonder me over het licht van de sterren in de nacht, de maan is alleen aan het eind van de nacht te zien als een klein sikkeltje. Ik ben wel stijf van het liggen, omdat het zo koud wordt als de zon achter de bergen verdwijnt, kruip ik al vroeg in mijn slaapzak (19.30 uur?).
Ik heb alleen de zon en mijn stenen cirkel en het kompas, dus als de zon op haar hoogst staat, dan is het rond 12.00 uur of 13.00 uur, de rest schat ik d.m.v. mijn cirkel.
Als ik wakker word, drink ik water (‘oeps wat koud’), lik wat Keltisch zeezout en kauw lang op 1 paranoot en 1 dadel (want ‘ORS’ staat me tegen). Ik ga even plassen en fris me een beetje op. Vervolgens loop ik met de steen voor die dag naar de ‘stonepile’ met wat leuke kruiden/bloemen, om te laten zien aan de begeleiding dat het goed me gaat.
Ik heb weinig energie, merk ik. Toch doe ik wat yoga, loop een stukje en stamp met mijn voeten om een beetje warm te worden en te blijven. Ik voel me moe en lig veel in de cirkel een beetje te slapen, ik droom veel, met mijn hoed op mijn gezicht, want de zon is fel. Ik staar naar de wolkenlucht, die zich echt verschillende keren voor me opent. Ik zie er vormen in, een beer, een kat, een Oermoederbeeld en soms kijken 2 blauwe ogen en de wolken naar mij.
…opeens zie ik allemaal fonkelende sterretjes voor mijn ogen. Ik denk eerst: dit is ‘mouche volant’. Maar als ik me buiten de cirkel begeef zie ik het niet. Als ik daar weer ga liggen is het er weer, ik kan energie waarnemen! Ik hoop dat dit echt is…! Op mijn vraag of dit echt is, krijg ik een soort katholiek altaar te zien, de plek waarin ik nu tussen de stenen lig, heeft een hoge energie…
Op zaterdag, de derde dag, komt er regen, veel wind en lig daarom veel in mijn slaapzak. Mijn tarp staat goed stevig! In de nacht is het hier heel stil, ik had meer dieren verwacht, ik hoor alleen de uilen, blaffende reeën. En ja…ik ga mij dingen afvragen.
Regen en relaties
…Ik slaap en droom veel, ik weet niet hoe ik vandaag de dag doorkom. Ik ben op de helft ja…ook nu tel ik de dagen af. Mijn hemel wat een slecht idee, 1300 kilometer rijden om op een berg te zitten, in de regen, onder een zeiltje, zonder eten… Mijn rug en schouders doen zeer. Het was toch de bedoeling van je leven te genieten? Nou…op dit moment is het verre van dat…
Het regent keihard, ik denk dat het zo rond 12.00 uur is. Ik lig met al mijn kleren aan en heb het warm genoeg, alleen mijn voeten zijn koud…
Ik mijmer over mijn leven mijn relaties en mijn familie ik wil nog meer mijn hart openen voor mezelf en naar andere mensen, zonder oordeel én met respect voor mezelf!
En net toen ik me nog meer open wilde stellen voor de natuur, loopt er vlak langs mijn tarp een vuursalamander, hij/zij komt vanuit Zuiden. Ik spreek haar aan en vraag: ‘Goedemorgen, wat kom je me vertellen?’ Ze stopt even en vervolgt haar weg naar het Oosten…
Het regent keihard, ik denk dat het zo rond 12.00 uur is. Ik lig met al mijn kleren aan en heb het warm genoeg, alleen mijn voeten zijn koud…
Ik mijmer over mijn leven mijn relaties en mijn familie ik wil nog meer mijn hart openen voor mezelf en naar andere mensen, zonder oordeel én met respect voor mezelf!
En net toen ik me nog meer open wilde stellen voor de natuur, loopt er vlak langs mijn tarp een vuursalamander, hij/zij komt vanuit Zuiden. Ik spreek haar aan en vraag: ‘Goedemorgen, wat kom je me vertellen?’ Ze stopt even en vervolgt haar weg naar het Oosten…
Goddelijke moeder en vader
Om 15.00 uur (?) breekt de zon door, ik hang de klamme kleding en slaapzak in de zon en probeer me wat op te warmen. Ik merkt dat ik het zwaar begin te krijgen, ik krijg mijn voeten niet meer warm, dat ken ik niet zo. Ik leun tegen een smal boompje en probeer wat te mediteren. Vaag zie ik op een smal paadje een oude vrouw en een oude man langzaam naar me toelopen. Het gezicht van de vrouw is doorleefd, gerimpeld en ze heeft hele heldere ogen, de man loopt kwiek en maakt een krachtige indruk. Ik sluit mijn ogen en vraag wie ze zijn. Het komt me voor dat ze mijn Oermoeder en mijn Oervader zijn (mijn Goddelijke Moeder en Vader). Ze vertellen me wat ze voor mij doen en wat voor betekenis ze voor mij hebben. Maar ik kom er moeilijk ‘bij’, merk ik. Ik dwaal af, ik heb het zo koud, heb honger en het maakt me allemaal verdrietig, ik huil…daar zittend tegen mijn smalle ruggensteun. Wat is toch de reden dat ik hier ben? Het inzicht?
De woorden: Een Grote Dosis Zelfliefde! komen gelijk naar me toe!
Hard versus zacht
Opeens realiseer ik me hoeveel dingen ik op mijn wilskracht gedaan heb en doe. Ik zie mezelf 5 jaar lang iedere dag de 35 kilometer naar de middelbare school fietsen, ‘daar krijg je doorzettingsvermogen van’, wordt er gezegd. Het zal me vast iets gebracht hebben, in ieder geval mijn liefde voor de natuur en haar seizoenen, maar ik realiseer me daar op die berg, dat ik heel hard werd voor mezelf en dat mijn zachtheid en kwetsbaarheid er niet mochten zijn. Ik merkte dat ik gewaardeerd werd door hard te werken, dóór te gaan, altijd het werk te zien. Ook in de zorg later, er is altijd wat te doen, het is nooit klaar! Ik had het al gedaan, voordat een ander het aan mij kon vragen.
‘Wat voel je?’, werd er op de HBO-V gevraagd. Ik had geen idee, hoezo ‘voelen’? Ik voelde mijn lichaam niet eens, dat was me nog nooit opgevallen.
Ik voel haar nu al lang, de afgelopen 20 jaar steeds meer. Daarom lichaamswerk in mijn praktijk, ademwerk, massages, voetreflextherapie, ziek worden, helen, leren, ervaren en terugkomen in dat mooie sterke lijf van mij. Liefhebben en zacht worden. Mijn zielenkaart in de Tarot: “het zachte overwint het harde” (8, de krachtkaart).
Ik huil met mijn rug tegen dat dunne boompje, de enige boom die me kan steunen zonder doornen. En oh, mijn God (OMG😊) zit ik daarom hier in een Quest? Om dit te voelen?
“Ga je alles omarmen wat je tegenkomt?” vroeg Hermine aan de Poort. “ja, mijn lichaam zal het me laten voelen en vertellen…”
Ja, haar voel ik nu, ze heeft het koud, haar warme kachel is uit, ze heeft honger en voelt zicht diep ellendig.
Eindelijk, de laatste dag
…Wat een lijden is dit voor mij. Ik weet niet meer hoe ik moet liggen, pijn in mijn onderrug, mijn beide schouderkoppen, beurse heupen van het op de zij liggen. Klamme koude voeten, honger. Ik kan me niet ontspannen, ademen zoals ik zou willen om mezelf te helpen, ik heb er gewoon de puf niet voor!
“Je krijgt niet wat je wenst, maar wel wat je nodig hebt!”
Ik zit de dag uit en voel me aan het eind van de dag heel lamlendig, is dit de befaamde ‘dark night of the soul”?…
…Wat doe ik veel op mijn wilskracht, de berg oplopen, meerdere keren, naar het yogaveldje, ‘mijn plek’ zoeken, daarna met het water en vervolgens met mijn zware rugzak. En maar presteren… “Petra, wat heb je een mooie sterke benen…”Ja…
Een sabbatical…oja, en dan zo gauw mogelijk vertellen dat ik op Vision Quest ga. God, wat kom ik mezelf tegen! Die Trauma transformatie opleiding in Noord-Holland, 2 uur en 40 minuten rijden… IK HEB ER GEEN ZIN MEER IN!!!…
Dead logde
De laatste avond word je uitgenodigd om in de in het begin van de schemering het ritueel van “the dead logde’ te doen. Ik heb er al een plekje voor gemaakt met een stel dode bremtakken, mijn matje ligt er al.
Ik ga er liggen als de zon achter de bergen is gezakt. Maar het is zó koud! Ik neem afscheid van mijn geliefden, vertel wat ik op mijn hart heb, wat me spijt en wat ik in de contacten heb ervaren, waar ik dankbaar voor ben, wat ik er over mezelf heb ervaren en geleerd…Maar ik merk dat ik het afraffel. Ik heb het zó koud!
…Vanavond sterft Petra met haar teveel aan wilskracht, sterft haar neiging om altijd maar te presteren, aan de wensen en verwachtingen van anderen te moeten voldoen, sterft haar neiging om altijd beter te moeten worden dan ze al is, sterft haar overtuiging dat anderen anders niet van haar houden. Al die programmeringen sterven vanavond. Want oh God, wat hebben die haar uitgeput, ongelukkig gemaakt!…
Traag kruipt de laatste nacht voorbij, ik zie de sterrenbeelden, de pleiaden, de planeten. Het is nieuwe maan en ’s morgens zie ik dat het gras wit is…
Bij het ochtendgloren breek ik mijn kampje op, wis mijn sporen uit en loop heel traag naar het basiskamp. Ik moet een heel stuk de berg afdalen en ga om de 20 meter even uitrusten…Wolf komt me verwelkomen en ik ruik al de salie die bij de Poort wordt gebruikt.
Wild, wijs en zacht
‘Wie staat er bij de Poort?’, word er gevraagd. “Daar staat weer de Wilde Vrouw, maar nu met veel meer Wijsheid en veel meer Zachtheid en evenzoveel Zelfliefde. Ik breek en zak door mijn knieën. Liefdevol word ik ontvangen en opgevangen, geknuffeld, mijn rugzak wordt van mijn schouders getild en ik word verder naar beneden geleid, waar het grote vuur voor de zweethut al brandt. Ik zijg neer op een laag stoeltje met schapenvacht, een kop hete thee en het goddelijkste stukje appel ooit…
En dan komen tranen van vermoeidheid, dankbaarheid en opluchting en ik krijg weer kleur op mijn gezicht. Ik heb de grens, de Poort bereikt, ja…maar ben mijn eigen grens echt over gegaan…
Er volgt weer een zweethut ceremonie, net als vlak voordat we de berg op gingen. Heerlijk warm! Een steeds meer geheelde, zachte Petra mag geboren worden! We krijgen een lichte lunch en heel langzaam helpen we het basiskamp op te ruimen. We voelen ons allemaal wat slapjes. Ik probeer ondanks het slechte bereik mijn thuisfront te vertellen dat “ik er weer ben”.
In de middag loop ik met één van mijn lieve Soulsisters rustig, maar al iets aangesterkt terug naar Les Damias en sta later dankbaar onder een hete douche en strek me even uit op mijn bed in mijn gezellige kamer, doe het kacheltje daar aan en voel me…heerlijk!
…de laatste dagen zijn heel kostbaar, net zoals de dagen voor de Quest, ik geniet van zoveel openheid binnen de groep en de ontzettend fijne coaching van Hermine, Bart, Christa en Rob. Ik voel me gedragen, gecentreerd, ik sterk langzaamaan. Ik geniet van de liefde en het licht in de ogen van mijn medequesters, hun open hart, wat zich allemaal weerspiegelt in mij! Ik heb ondervonden dat die mind in mij, mij belet om te vertrouwen in mezelf en in het contact met mijn medemens. We delen lief en leed, wat zich nog verstopt had op de bodem van onze ziel…
Er volgt nog een spiegeling door Hermine en Bart, familiepatronen komen langs, patronen die ik los mag laten en zodat het stopt bij mij, zo hoef ik het niet door te geven aan onze kinderen. Mijn stuk mag het collectief bewustzijn verlaten, het is klaar!
Terugkijkend nu 12 dagen verder, zie ik in dat mijn ‘lijden’ zo’n grote plaats innam, dat ik niet meer kon genieten, laat staan allerlei spirituele ervaringen kon hebben, contact te hebben met de bomen, de stenen en de Spirits. Ik kwam in een overlevingsstand. Jammer…maar het gebeurde gewoon. Betekent dit voor mij dat ik een systeem in me heb dat meer gebaat is met warmte en wat voeding om me open te stellen voor de ‘ongeziene wereld’? Mogelijk werd in mij een oud trauma getriggerd van honger lijden en kou? Zodat ik niet meer Verbinding kon komen? Ik weet dat dit een martelingmethode kan zijn… Of was het de bedoeling dat ik zo diep…diep zakte dat ik alleen nog maar kon voelen?
…voor mij staat dit in de weg om afgestemd te zijn op een mogelijk Visioen. Als ik alleen een gaspitje had gehad waarmee ik een kop thee had kunnen zetten van de kruiden die om me heen groeiden, en ’s avonds een kop hete groentedrank, dan had ik de Quest anders beleefd. Ik had een fles met warm water bij mijn voeten kunnen leggen…
(met een knipoog naar de afbeelding hieronder)
Maar dit was er niet…en was dit dus wat ik nodig had…
Al met al ben ik toch dik tevreden en dankbaar! Ik ben nog veel in gedachten dáár! Op mijn plek, in mijn kleine 1 persoonskamer, ons ontbijt met zijn veertienen, de heerlijke havermout, het zalige eigen gebakken brood en de warme maaltijden van Raphaël. De mooie avonden in de houtgestookte yurt (De Hogun) en zoveel openhartigheid!
De terugweg
In 2 dagen reden we naar huis en keerde ik terug in de liefdevolle armen van Peter en de natte snuit van een blije Lana.
En nu is het herfst, de tuin is zo mooi met haar vele bloemen, de groenten in mijn moestuin zijn overdadig! Ik probeer in de magie te blijven, zacht te zijn naar mezelf en naar anderen. Stapje voor stapje alles integreren.
Ik geniet van Peter en onze kinderen die elk hun eigen weg vervolgen. Studies afronden, blij zijn met keuzes die passen op hun levenspad.
Ik blijf contact houden met Goddelijke moeder en Vader, de 2 bomen van mijn eerste Quest en de Populier en de Den op deze Quest. Ik praat met ze tijdens mijn wandelingen met Lana en ’s morgens als ik lekker ‘wegzak’ na een paar rondes “Wim Hof’ of meditatie.
Een paar dagen geleden liep er een kleine salamander door de badkamer, voorzichtig heb ik hem buiten gezet en oja…de vuursalamander! Ik was haar vergeten. Ik zoek haar symboliek op, dit krachtdier van het Zuiden (daar kwam ze ook vandaan lopen), bijzonder, ik lees erover en verwonder me weer!
Er is meer gebeurd dan ik ‘dacht’: Ik heb energie gezien, een krachtdier toonde zich en ik heb 2 bijzondere Gidsen zien langskomen. En er zal zich nog meer openbaren, ondertussen geniet ik, van de luxe van een warm bad, een hete douche, de houtkachel, de liefde om me heen en Mezelf!
De “echte wereld”
En ik realiseer me, en heb dit ook verwoord in de groep:
Dat de ‘echte wereld’, de wereld is die we dáár hebben beleefd, de wereld waarin ons hart open is, ons ego een toontje lager zingt. Waarin er geen oordeel is, alleen mededogen, humor, rust, dans, wijsheid, eerlijkheid, verbinding, hartscontact en waarin we ons steeds meer ont-wikkelen op weg naar de Nieuwe Wereld!
Graag wil ik zelf nog iets aan toevoegen: dit was de koudste Quest in 8 jaar, die Bart en Hermine hebben georganiseerd. En veel medequesters hebben het niet zo ervaren als ik. Dus laat je niet afschrikken door mijn verhaal, ‘het is precies wat ik nodig had’. En alles wat daarvoor en daarna gebeurde, heb ik beleefd als een warm bad!
Ik had dit niet willen missen! 
Mijn dank gaat uit naar Hermine, Bart, Chista en Rob en al mijn lieve medequesters!
Vision Quest: Bezinningstochten en wildernistrainingen door SoulQuest
Womanwise – Womanwise gaat over het onderzoeken van de vrouwelijke weg
Blesses be,
Soulsister en Earthwoman Petra!
Contact informatie
Sociale netwerken
Interessante links
Herbora
Praktijk voor Natuurlijk Gezond zijn te Dedemsvaart.